Zal het Coronavirus ons veranderen? Stay save and let the good thoughts grow

4,3K

‘Het zal nooit meer worden zoals het was’, heb ik diverse malen gehoord. Het is vreselijk wat er nu gebeurt maar ik hoop van harte dat het coronavirus ons positief zal veranderen.

Hoe het begon

Het startte ergens in februari toen ik een berichtje kreeg van mijn zoon Bas, die vanwege een stage een aantal maanden op Bonaire verbleef. ‘Mam, je moet vanaf nu niet meer naar je werk gaan, blijf binnen want er is een levensgevaarlijk Coronavirus in Italië – overgekomen – vanuit China. Het virus is nu ook in Selfkant (waar wij wonen), blijf binnen’. Ik wuifde het lachend weg en schreef terug dat het niet zo’n vaart zou lopen. Totdat ik een week later een berichtje kreeg van mijn buurvrouw waarin stond dat mijn andere buren en overburen in quarantaine zaten want zij hadden contact gehad met een Coronapatiënt. Toen kwam het wel heel dichtbij. Een week later werd mijn vlucht naar Bonaire geannuleerd en in dezelfde week vloog Bas terug naar huis, zijn stage was gestopt. Hoezeer ik ook baalde dat mijn lang gekoesterde wens om Bonaire nog eens te bezoeken in duigen viel, ik besefte toen pas dat het echt serieus was.

Hoe is het nu, na drie weken gedeeltelijk quarantaine?

Ondanks dat mijn werkzaamheden als bewindvoerder gewoon door blijven gaan, want ja, ook mijn cliënten hebben recht op hun leefgeld om boodschappen te kunnen blijven doen… verandert er toch wel het een en ander in mijn omgeving.

 

---

Wat valt mij op na drie weken gedeeltelijke lockdown?

---

Het altijd maar doorgaan, volle agenda’s, consumptiemaatschappij

‘Toen ik na een periode van drie jaar op Bonaire te hebben gewoond weer terugkwam in Nederland viel mij op, dat alles hier zo snel ging. Het levenstempo ligt hoog. Mensen lopen zo enorm snel dat het lijkt alsof ze deelnemen aan een hardloopwedstrijd, ze praten snel en agenda’s staan boordevol afspraken. Er moet weken van tevoren iets ingepland worden, want als je dat niet doet dan zie je je vrienden helemaal niet meer. Het gaat maar door en het lijkt wel of er geen moment rust ingelast wordt. Niets gebeurt meer spontaan. Iedereen is met zichzelf bezig, mijns inziens.

Er heerst ook een enorme consumptiedrang waar spullen nieuw gekocht worden in plaats van hergebruikt, zoals op Bonaire. In de winkel staan wel honderd tv’s, er staan voetbalvelden vol met auto’s in de verkoop, er zijn mega winkelboulevards uit de grond gestampt, marktkramen vol met groenten en fruit en ga maar door’. Dat schreef ik in een eerdere blog

Sindsdien nam ik mij voor hier niet meer aan mee te doen en de levenswijze van Bonaire aan te houden, wat betekent onthaast door het leven gaan. Helaas, hoezeer ik dat ook probeerde het is mij niet gelukt tijdens het dagelijks leven. Vandaar ook dat onze vakanties steeds meer op Slow Travel gericht zijn.

Pijn en verdriet

Het is vreselijk wat er nu gebeurt. Mensen vechten voor hun leven, mensen sterven alleen en kunnen geen afscheid van elkaar nemen. Het moet je maar overkomen dat je op de een op andere dag je geliefden niet meer om je heen hebt. Wat een pijn en verdriet allemaal. Ik hoop oprecht dat dit allemaal heel snel stopt. We moeten er echter met zijn allen doorheen.

De wereld verstilt

Toch brengt dit ook mooie dingen en vraag ik mij af of het misschien zo moet zijn. Ik heb het idee dat de wereld verstilt. Het hoge tempo is er even niet, het lijkt erop dat het allemaal wat gemoedelijker gaat en ook het moeten is een stuk minder, naar mijn gevoel.

Plantje van de buren

Ook worden mensen zich meer bewust van de omgeving. Er ontstaan weer spontaan leuke initiatieven. Zo vond ik van de week een miniplant voor mijn deur met de tekst ‘stay save, let the good thoughts grow’, door mijn buurvrouw op het stoepje gezet. Wat lief en heel toepasselijk.
Ook zie ik dat er boodschappen worden gedaan voor de ‘oudere mensen’, die in quarantaine zaten (omdat zij de diagnose Coronavirus hadden).

Mensen zeggen elkaar weer gedag en voordeuren staan open. Niet om elkaar te bezoeken maar om connectie met de buurt te hebben.

Ik hoop oprecht dat het gemoedelijke straks in de goede tijd alleen maar door blijft gaan.

Herinneringen

 Het is tijd om stil te staan bij alle mooie herinneringen die we gemaakt hebben. Dat pakt het Coronavirus ons in ieder geval niet af. Zo schreef ik het volgende aan mijn wandelgroepje.

 ‘Jeeh, dames. Ik ben onze foto’s aan het doornemen en wat hebben wij al mooie wandelingen gemaakt. Stiekem heb ik een favoriete wandelroute en dat was de Trage Tocht Epen. Ik mis onze maandelijkse wandeling en hoop dat we snel weer kunnen gaan. Welke is jullie favoriete wandeling?

De reacties waren geweldig.

‘Heey Sandra’, schrijft Ine, ‘ik mis jullie en de wandelingen samen ook. Die route was inderdaad heel mooi. Al was het weer niet zo super. De route Ninglinspo is toch wel mijn favoriet omdat deze voor mij een grote uitdaging was en ik vond het geweldig om te doen. Vooral het klauteren en het lopen over en door die stroompjes. En als klapper de gezamenlijke lunch met allemaal heerlijke zelfgemaakte lekkernijen. Toen we bijna aan het einde van ons Latijn waren wisten jij en Margriet ons te vertellen dat we volgens jullie gegevens nog circa vier uur moesten lopen. Uiteindelijk was het nog maar een klein stukje’.

Ook de andere vrouwen reageerden hierop en we kwamen tot de conclusie dat we toch hele mooie herinneringen aan onze tochten hebben, die het virus ons niet meer afpakt. Sterker nog, deze gezellige en rustgevende wandelingen passen helemaal in een vertraagde levensstijl, die ik hierna probeer voort te zetten.

Zal het coronavirus ons positief veranderen?

De tijd zal het leren en ik hoop van harte dat het ergens goed voor is.
Lieve mensen blijf gezond en zoals mijn buurvrouw zegt ‘let the good thoughts grow’.