‘Ga je mee wandelen op de Brunssummerheide’, vraagt vriendin Mieke aan mij. Na een korte aarzeling stem ik in. Ondanks dat ik heel graag wandel wil ik het liefst nieuwe plekken ontdekken. De Brunssummerheide, gelegen ten oosten van de plaats Brunssum is namelijk voor mij niets nieuws. Vroeger gingen wij op schoolreisje naar de Rode Beek aldaar en dat vond ik vreselijk saai.
In Brunssum ging ik naar de middelbare school, zwemmen bij de Zeekoelen en soms op stap. Ik heb zelfs het eerste jaar van ons huwelijk in Vrieheide, gelegen tegenover de heide, gewoond. In 2016, toen we nog woonachtig waren op Bonaire, hebben wij tijdens een bezoek aan Nederland drie weken op vakantieresort EuropaParc Brunssummerheide een huisje gehuurd. Dat is tevens de laatste keer geweest dat ik in die omgeving gewandeld heb, terwijl mijn ouders in Brunssum wonen. Tussen half augustus en half september staat de heide prachtig in bloei, dus komt deze uitnodiging als geroepen. Hoog tijd om terug te keren naar de Brunssummerheide voor een nazomerwandeling.
Verschillende routes
Natuurmonumenten heeft diverse wandelroutes uitgestippeld met afstanden tussen de een tot vijf kilometer. Omdat onze voorkeur uitgaat naar een langere afstand vinden we op wandelgids Zuid-Limburg een route van tien tot vijftien kilometer met nummer 71. We rijden naar de parkeerplaats bij de manege aan de Ouverbergstraat te Brunssum en parkeren daar de auto. Let op dat je niet naar restaurant Schrieversheide op de Schaapskooiweg rijdt. Vanaf Schrieversheide kun je overigens de lichtgroene of lichtblauwe paaltjes volgen met afstanden van rond de vijf kilometer.
De Rode Beek
Nadat we onze wandelschoenen hebben aangetrokken gaan we in licht regenweer op pad. De bedoeling is om de genoemde route te lopen, maar al pratend vergeten we de route, lopen we door een bosgebied en komen al snel bij de Rode Beek aan.
Hier heb ik vroeger regelmatig gespeeld met klasgenootjes van de lagere school. Eigenlijk herken ik weinig. De beek lijkt nu veel smaller, er is een bruggetje over het water en de omgeving is veel meer begroeid met heide. Ook vind ik de beek niet zo rood als vroeger en vraag mij af of dit daadwerkelijk de Rode Beek is. Mogelijk dat kinderogen andere dingen zien dan volwassenen?
De Rode Beek ontleent haar naam aan het rode, ijzerrijke water maar er heerst ook de lugubere legende dat er flink gevochten werd rond het begin van de jaartelling en al het bloed dat vloeide in de beek stroomde, waardoor het water rood kleurde.
Wandelen op de Brunssummerheide: zandduinen nabij de Rode Beek
Terwijl wij foto’s maken bij de Rode Beek komt een hardloper ons tegemoet en biedt aan van ons tweetjes een foto te maken. ‘Ik ben vandaag in een sociale bui,’ zegt hij lachend. Na het maken van de foto klimmen we omhoog over de witte, brede zilverzandpaden, die overigens meer weg hebben van duinen aan het strand. Tot nu toe volgen we de rode paaltjes maar komen daarmee op een ruiterpad terecht, waar bij elke stap je voet diep wegzakt in het zand en het lopen zwaarder wordt. Wij besluiten de route iets aan te passen, over te stappen naar de blauwe paaltjes en stoppen de kaart met route definitief in de rugzak. Gewoon door op intuïtie en richtinggevoel. Mieke weet de weg en ik probeer mij ook te oriënteren.
Bloeiende heide nabij Brunssum
We lopen verder over de witte zandpaden met links en rechts bloeiende paarse heide. De paarse vlakken vol met bloeiende erica duiken aan alle kanten op en worden steeds groter in het glooiende landschap. Boven op de heuvels hebben we prachtige vergezichten in paars en groen, doorsneden met het wit van de kronkelende zandpaden. Hier en daar ontluikt een rietachtige moerasbegroeiing, perfect weerspiegeld in het aangrenzende water. Ondanks de twee droge zomers en dat we het vorig jaar grotendeels zonder bloeiende heide moesten doen worden we nu volop getrakteerd op een wederopstanding van deze bloei. Ik maak dan ook de ene foto na andere en kan er geen genoeg van krijgen.
EuroParc Resort Brunssummerheide
In de verte zie ik EuroParc Resort Brunssummerheide liggen en wil Mieke laten zien waar we destijds overnacht hebben. Het is een mooi park met een natuurvijver en een klein strand. Er is tevens een gezellige Brasserie, De Uitvlucht. Vanaf hier kijk je prachtig uit over het park en de vijver. We verlaten het pad en klimmen omhoog langs het park.
Op het terras ploffen we neer in de loungebank en genieten van een kaasplank met één glas witte wijn. Natuurlijk blijven we iets te lang zitten – de verleiding is groot – en besluiten dezelfde weg terug te lopen naar de auto. Dezelfde weg in omgekeerde richting biedt toch weer andere vergezichten.
Helaas heeft de zon zich niet laten zien, maar de weersvoorspellingen beloven dat er nog een herkansing komt om de bloeiende heide mét zon te bewandelen. Binnenkort met de Bourgondische Wandelaars misschien?
