Wandelen in de Zuid-Limburgse heuvels verveelt mij nooit. Gelukkig hoef ik maar een klein half uur te rijden en zit er middenin. Dit keer kies ik de Trage Tocht Schin op Geul. Ik ben namelijk gek op Trage Tochten, wandelroutes over onverharde wegen. Al eerder liep ik de Trage Tocht Epen en de Trage Tocht Schimmert. Mijn nichtje Diana gaat met mij mee. Nadat ik haar in Geleen heb opgehaald rijd ik met de auto naar het stationnetje van Schin op Geul waar de wandelroute start vanaf het perron.
Trage Tochten zijn wandelroutes voor de liefhebber van onverhard wandelen. De wandelformule is een initiatief van routemaker Rob Wolfs (Wolfs Wandelplan), in samenwerking met Wandelzoekpagina. Trage Tochten zijn wandelingen door natuur en boerenland, waarbij de keuze voor kwaliteit altijd voorop staat.
Het is even goed kijken waar we precies het spoor over moeten steken maar zien het al vrij snel. Het lijkt alsof hier de tijd heeft stilgestaan. Geen slagboom, er groeit gras tussen de sporen en ik vraag mij zelfs af of het station nog in gebruik is. Langs een smal pad lopen we steil naar beneden met rechts van ons een uitzicht over de weides waar koeien rustig liggen te zonnebaden. ‘Wat is het hier mooi, mijn dag kan niet meer stuk’, roept Diana. En dat kan ik alleen maar beamen. Een idyllisch heuvellandschap ligt te schitteren in de zon. Bij de kerk aangekomen stoppen we even om foto’s te maken. 
De sporen van de bever
We vervolgen onze route over asfalt. Na een paar keer links en rechts te zijn afgeslagen komen we bij de Geul, waarvan de oevers weelderig met planten en struiken begroeid zijn. Vier toeristen – aan het accent te horen – wijzen naar de stam van enkele bomen die de vorm hebben van een zandloper. Dit zijn duidelijk de sporen van de bever. Hierover schreef ik al eerder een blog. 
Via twee sjtegelkes (draaihekjes) moeten we een beek over naar een grasland waar het gras zo hoog staat dat we er haast in verdwijnen op onze hurken. Hierna vervolgen wij onze weg langs een rij knotwilgen.
Picknicken tijdens de Trage Tocht Schin op Geul
We komen aan bij een grasveld met picknickbanken. Ondanks dat we pas aan het begin van onze wandelroute zijn nodigt dit uit om voortijdig te lunchen. Een heerlijk plekje in de zon met een verkoelend briesje. Broodjes met verse tonijnsalade en gehaktballetjes komen op tafel. Een witte wijn in de inmiddels bekende glazen verhoogt ons geluk op deze mooie plek. 
Het Gerendal
Na een uurtje stappen we op en lopen natuurgebied het Gerendal in. Dit staat bekend om zijn Orchideeëntuin, die in de bloeitijd – mei en juni – geopend is. Er komen jaarlijks circa 5.000 bezoekers. Ter voorkoming van een te druk bezoek van de orchideeënrijke bossen en weiden is deze tuin aangelegd, maar nu helaas gesloten vanwege corona. Dus moeten we het hebben van de prachtige vergezichten in dit gebied en dat is echt geen straf. 
We struinen door de kalkgraslanden, klimmen het stijgende pad omhoog naar het hellingbos waar we even op adem komen en genieten opnieuw van een uitzicht. Ver beneden in het dal ligt het kerkdorp Schin op Geul. 
Holle paden en bos
We lopen het bos in over een hol pad en dalen door flink veel bochten. Via trappetjes gaan we terug omhoog, langs graslanden en klimmen het bos weer in. Bij een bankje aan de rand van het bos genieten we opnieuw van een uitzicht over een glooiend landschap. 
We zijn verdwaald
En dan komen we op een punt waar het helemaal fout gaat. Op een driesprong – met een pad schuin naar rechts – dalen we af. Aan het einde een splitsing met rechts een bank. Daar zou een kruisbeeld moeten staan, maar alles wat we zien, geen kruis. Zou het zijn weggehaald, vragen we ons af. Waarom zou iemand zoiets doen? We kunnen ons er niets bij voorstellen. Op de splitsing gaan we links een zeer steile berg op naar het dorp Sibbe. De zon staat te gloeien op onze hoofden, we krijgen het warm en zijn dorstig. Helaas hebben we onze waterflesjes al leeggedronken. Halverwege de berg twijfelen we en lopen terug naar beneden. Er zit een man op het bankje die zegt dat hier vaker mensen naar de juiste route zoeken. Hij kan ons echter niet helpen.
De zoveelste keer die berg oplopen in de hete zon
Dan nog maar een keer de berg op, misschien hebben we toch iets gemist. Boven aangekomen vragen we aan een voorbijkomende wandelaar de weg. Ook hij weet het niet. We besluiten weer terug te lopen. ‘Het is de laatste keer dat ik die berg ben opgelopen, ik ga niet meer terug’, zeg ik tegen Diana. Gelukkig is ze het met mij eens. Beneden op de splitsing ligt een onverhard pad. Zullen ze dit pad dan bedoelen? We lopen het pad in maar ook hier klopt het niet helemaal. Bij een kersenboomgaard midden in een weide met hoge grassen en vol gele bloemetjes rusten we even uit. 
De route teruglopen
We besluiten de route een stuk terug te lopen om te kijken waar het fout ging. Bij het punt waar we rechtsaf zijn gegaan vervolgen we nu gewoon de weg rechtdoor. Er lijkt geen eind aan te komen, maar dan zien we eindelijk het beloofde kruis en de bewuste bank. Nooit eerder was ik zo blij bij het zien van een kruis, geloof ik. Zo blij dat ik vergeten ben dit punt op foto vast te leggen.
De routebeschrijving is juist
We zijn van mening dat de routebeschrijving niet klopt. Eenmaal thuis heb ik deze nogmaals doorgenomen en blijkt dat we gewoon verkeerd gelezen hebben. Misschien volgende keer toch iets minder praten en beter opletten?
Het gaat om onderstaande tekst. Dus ga hier NIET rechtsaf
Het pad daalt en je komt op een driesprong met een pad schuin rechts naar beneden. Hier ga je rechtdoor langs de bosrand. Op een kruising bij een bank en een kruis rechtdoor.
Wandelen over het plateau
Al snel lopen we op een pad tussen de velden, met een weids uitzicht op het plateau. Zo ver het oog reikt zien we tarwevelden. Het waait hier heerlijk en we komen bij van ons verdwaalavontuur. We missen echter nog steeds drinkwater. Bij een boerderij overwegen we aan te bellen om onze flesjes te mogen bijvullen. Omdat we niet durven laten we het achterwege. 
Weer lopen we verder door graslanden, over holle paden en langs een stiltegebied totdat we in het gehucht Stokhem komen. 
Krijgen we dan eindelijk water in Stokhem?
Ondertussen zijn we zo uitgedroogd van de dorst dat we aankloppen bij een huis met een hofje waar een vrouw bezig is onkruid uit de tegels weg te branden. Voorzichtig vraag ik haar of ze onze flesjes wil vullen omdat we een lange wandeling achter de rug hebben en ontzettende dorst. ‘Dat is in deze tijd wel een hele rare vraag’, is haar reactie. ‘Nee’, zegt ze en vervolgt haar werkzaamheden. Diana en ik kijken elkaar aan en druipen af. ‘Dadelijk gaan we niet dood aan Covid-19 maar van de dorst’, zeg ik tegen Diana. Zijn we nu zo bang gemaakt door onze regering dat je zelfs geen hulp meer biedt aan mensen die dat nodig hebben? Weigeren om een flesje te vullen, gewoon uit de kraan, in Nederland? Waar gaat dat naar toe? Waar is onze gastvrijheid gebleven. Ik herinner mij zo goed dat ik bij locals was in Santiago de los Caballeros, in de Dominicaanse Republiek. Zij zijn ontzettend arm maar bij afscheid kreeg ik van Rosa haar laatste tinnen kopjes omdat ik ze zo mooi vond. En Lourdes dan met een maandinkomen van EUR 200,00. Zij had een hele maaltijd voor mij bereid en als afscheid kreeg ik ook nog eens een paar oorbellen, die zij zelf gemaakt heeft. Ik word er nog ontroerd van wanneer ik eraan denk.
Onze redder in nood
Gelukkig zijn er ook nog fijne mensen en komt onze redder in nood in zicht. Vlak voordat we het gehucht uitlopen staan twee vrouwen – voor een huis dat ze aan het renoveren zijn – te praten. Wanneer we aan hen vragen of ze alsjeblieft de flesjes willen vullen en we de dopjes van de flesjes laten zodat ze niets hoeven aan te raken zegt ze dat ze dat graag wil doen wanneer wij er geen moeite mee hebben dat zij de flesjes aan de onderkant aanraakt.
Water
We zijn zo blij dat we daarmee akkoord gaan. Niet veel later drinken we het flesje, dorstig als we zijn, in één keer leeg. Op dit moment smaakt water beter dan de beste wijn. Dat maakt wandelen ook zo leuk, blij worden van kleine dingen.
Laatste deel van onze Trage Tocht Schin op Geul
We lopen langs de Geul en dit is tevens het laatste deel van onze Trage Tocht. Vlak voordat we Schin op Geul in lopen zien we bij een camping een bord Coffee to go en bestellen er een. Van de eigenaar of beheerder mogen we in het loungehoekje gaan zitten waar we van ons drankje en een vakantiegevoel genieten. 
Het station van Schin op Geul
We lopen het laatste stuk terug naar het station en op dat moment komt er een trein aan. Mijn vraag of het stationnetje überhaupt nog in gebruik is wordt daarmee beantwoord. Vermoeid en voldaan van de prachtige Trage Tocht Schin op Geul stappen we in de auto. Onze afstandmeter geeft 22 kilometer aan. We hebben uiteindelijk zeven kilometer omgelopen met onze verdwaling. 
Nog even voor de fun wat snapchat foto’s
Praktische Informatie voor de Trage Tocht Schin op Geul:
- Ondanks dat wij 22 km gelopen hebben, is de route 15 km. De route is heuvelachtig.
- Wanneer je met de auto komt, kun je gratis parkeren bij station Schin op Geul.
- Het start- en eindpunt is het station Schin op Geul. Kom je met het openbaar vervoer? Het ligt aan de lijn Maastricht-Heerlen.
- Horeca: onderweg moet je even van de route af in Scheulder. Hier vind je eetcafé ’t Scheulderheukske. Verder vind je diverse horeca in Schin op Geul. Wij namen een drankje op de camping Vinkenhof waar overigens ook een eetcafé is.
- De route van de Trage Tocht Schin op Geul is gemaakt door Rob Wollfs. Je vindt de wandeling op wandelzoekpagina of in het boek Lopen in Limburgs Heuvelland. Bestellen kun je hieronder.
- Wil je het Limburgs Heuvellandschap eens op een andere manier verkennen stap dan in het miljoenenlijntje, een stoomtrein die je langs de mooiste plekjes brengt. Deze lijn loopt van Schin op Geul naar Kerkrade. Vanwege Corona tot nader order gesloten.Deze tekst bevat enkele affiliatie links. Mocht je via deze site boeken dan ontvang ik een kleine vergoeding. Hiervoor hoef jij niets te betalen want het bedrijf betaalt dit. Voor jou kost het helemaal NIETS.
4 comments
Heey Sandra, het voelt weer alsof ik er bij was en met jullie mee leed.
Dit keer was het inderdaad een stuk lijden, haha. maar ook dit was een mooie route.
Stevige wandel Sandra die zul je vast gevoeld hebben daags erna. 😉
Aan mijn voeten, Tabitha. Moet toch eens op zoek naar andere wandelschoenen. Tot nu loop ik eigenlijk het best op mijn hardloopschoenen. Die wandelschoenen zijn vaak zo stug maar ik heb ook lastige voeten.