Trage Tocht Schimmert: wandelen in een glooiend landschap

4,8K

Veldwegen in een glooiend landschap, weidse landschappen, holle wegen, boomgaarden en prachtige doorkijkjes zijn typerend voor de zestien kilometer lange wandelroute Trage Tocht Schimmert in Limburg. Vanuit Schimmert wandel je naar Ulestraten, Landgoed Vliek en Ravensbos. Wandel je met ons mee?

Trage Tochten zijn wandelroutes voor de liefhebber van onverhard wandelen. De wandelformule is een initiatief van routemaker Rob Wolfs (Wolfs Wandelplan), in samenwerking met Wandelzoekpagina. Trage Tochten zijn wandelingen door natuur en boerenland, waarbij de keuze voor kwaliteit altijd voorop staat.

---

De start van onze tocht: wandelen door de velden

---

Nadat we bij Mieke de zelfgemaakte overheerlijke Santiago-amandeltaart – die beter gepast had bij onze minipelgrimstocht  – met koffie hebben verorberd rijden we naar de kerk in Schimmert waar we de auto parkeren. Bij de bushalte aan de overkant is het startpunt van de route.

Het duurt echter even voordat we Schimmert uit zijn. Een asfaltweg maakt plaats voor een onverharde weg die vervolgens weer overgaat in een verharde weg. Voorbij het kapelletje gaan we een veldweg in. Een weids uitzicht strekt zich voor ons uit waar koeien heerlijk lui in de wei loom voor zich uit staren, gekleurde bloemen en klaprozen in het wilde gras langs de kant van het pad staan.

Lunchtijd: picknicken in Ulestraten

Na ruim anderhalf uur strijken we neer in het centrum van Ulestraten, op een pleintje voor brasserie Brocante. Twee lege picknicktafels staan uitnodigend op ons te wachten. Als ik terugkom van mijn sanitaire stop heeft Mieke de tafel reeds gedekt, een theedoek fungeert als tafelkleedje. Ze heeft een tonijnsalade en een fles Spaanse Verdejo mét draaidop uitgestald. Ik haal de glazen uit mijn backpack en schenk ze vol.

Ondanks dat we deze keer niet op zoek zijn naar een man met kurkentrekker neemt aan de andere picknicktafel een man met een wandelstok plaats. ‘Dat ziet er gezellig uit dames’, zegt hij. ‘Hebben jullie de wijn bij de brasserie gehaald?’ vraagt hij. ‘Nee, uit de supermarkt’, antwoord ik. De man zit duidelijk verlegen om een praatje. Hij begint te vertellen dat hij het binnen zitten beu is, woont alleen en heeft de laatste maanden weinig mensen gezien. Van lieverlee heeft hij maar een paar tuinkabouters aangeschaft, ‘maar die zeggen niets terug’, probeert hij met een grapje toe te lichten.

Ik val haast van mijn geloof als ik hoor dat hij al 53 jaar in Ulestraten woont én in hetzelfde huis! Daar kan ik mij als globetrotter echt niets bij voorstellen. ‘Officieel mogen jullie hier geen wijn drinken’, zegt hij. Wij vragen ons af waarom dat niet mag. We zitten anderhalve meter van elkaar en doen in onze ogen niets verkeerd. ‘We zijn niet zo officieel en storen toch niemand?’ is Mieke’s reactie.

De man zit op de praatstoel en gaat maar door. Hoe goed we dit ook begrijpen, gezien zijn situatie, wij willen er zo langzaamaan wel vanaf. ‘Hoe pakken we dit aan?’ denken we stiekem. Een beetje giechelig van de wijn vertelt Mieke dat ze tijdens haar lange busritten in Nepal ook vaker haar hart vasthoudt als een praatgraag iemand naast haar komt zitten. Daardoor komt bij mij ineens een gênante herinnering bovendrijven. Mijn busreis in Flores, Indonesië, in de jaren ’90.

Als een sardientje zat ik op een helft van mijn bil in die bus tegen het venster geplakt. De ene haarspelbocht volgde op de andere, met diepe afgronden. Ondertussen was ik al niet zo lekker geworden. Naast mij een oud gerimpeld vrouwtje met nog maar twee rotte tanden in haar knaloranje mond, kauwend op haar betelnoot. Geen appetijtelijk gezicht, dus probeerde ik niet in haar richting te kijken. Ze aaide over mijn arm met de bedoeling haar aan te kijken en uit beleefdheid deed ik dat dan maar. Er verscheen een brede lach op haar gezicht waardoor haar mond met dat vieze spul geheel in mijn blikveld kwam. Dit leidde bij mij tot kokhalzen en uiteindelijk – zo gênant – kwam er een hele maaltijd uit, gelukkig nog wel in een kotszakje. Ik schaamde mij oprecht. Op dat moment werden wij beiden gered want we bereikten onze bestemming.

Hoe worden we dan nu gered? Niet dus. De man stapt pas op gelijk met ons als wij onze wandeling vervolgen. Ook nu schaam ik mij om mijn gedachten. Deze man heeft twee maanden lang bijna niemand gesproken en is blij dat hij nu een praatje kan maken. Hopelijk heeft hij niets gemerkt van ons ongeduld en is deze dag voor hem geslaagd door een praatje met onbekende wandelende dames. Heel triest, want hoeveel mensen zijn er door Covid-19 geïsoleerd en eenzaam? Ik weet niet wat erger is, Covid-19 of die eenzaamheid?

Bij het opstappen maak ik nog snel een foto van de mooie muurschildering van de brasserie. Je waant je hier toch wel in de Mediterrannée.

Landgoed Vliek

We naderen de twee stenen zuilen – op ruim anderhalve meter van elkaar – van landgoed Vliek, met rechts het beekdal. Op dit landgoed staat Huis Vliek, een witgepleisterd tweelaags huis in Barokstijl. Naast het huis een park met twee vijvers. In een van de vijvers ligt in het midden een eiland. Het landgoed is privéterrein maar het omliggende bos is toegankelijk.

Wij volgen het bospad omhoog en blijven staan bij een paarse bloemenpracht.

Dan verder over het bospad naar beneden waar we een houten vlonder passeren. Zowel Mieke als ik wanen ons hier in de jungle. Door de overvliegende krijsende vogels dringt de vergelijking met slingerende apen zich op. De jungle van Ulestraten.

En dan gaat het ergens mis met het volgen van de routebeschrijving. We zouden een bankje moeten passeren, maar dat laat lang op zich wachten. Uiteindelijk zien we wel een bankje, maar niet het bedoelde. De plek is echter een cadeautje, heel idyllisch met doorkijkje op de vijver en de paarse bloei rondom

Dan maar verder op onze intuïtie. We volgen een pad met rechts een afgrond en links prachtige paarse bloemen met een lange stengel, vingerhoedskruid. Ik ben zo bedwelmd door hun schoonheid dat ik er een paar pluk voor in mijn vaas. Niet het goede voorbeeld blijkt later, als ik hoor dat ze giftig zijn. Lieve mensen, niet doen dus.

Omdat we nu de route helemaal kwijt zijn vragen we onderweg aan een bejaarde vrouw de weg naar Schimmert. Via tarwevelden en dwars door uitgestrekte weides lopen we de kortste route terug naar Schimmert, deels over de weg helaas. Ondanks dat we niet de Trage Tocht in z’n geheel gelopen hebben waren het toch ruim 14 kilometer van de 16 in totaal. Misschien een reden om nog eens terug te komen voor de laatste lus?

---

Tips voor de Trage Tocht Schimmert

---

• De Trage Tocht Schimmert is zestien kilometer lang en gaat 90% over onverharde paden.

 

• Het startpunt is de bushalte bij de kerk in Schimmert.

 

• Openbaar vervoer lijn 52 van/naar station Heerlen, lijn 49 van/naar station Valkenburg.

 

• Je kunt gratis parkeren naast de kerk in de parkeervakken.

 

• Horeca onderweg: in Schimmert cafe ’t Werverke, in Ulestraten:cafetaria De Smickel, Brasserie Brocante, cafe De Notenbalk en restaurant De Dorpskroon.

 

• Wil jij ook de Trage Tocht Schimmert lopen? De route kun je downloaden op deze site