Plotseling krijg ik het Spaans benauwd wanneer ik mij realiseer dat ik nog maar acht weken op Bonaire woon. De tijd vliegt zo enorm snel voorbij. Aan de ene kant heb ik eigenlijk bijna alles wel gedaan maar aan de andere kant heb ik het idee dat ik nog zo veel wil zien en doen. Ik moet er toch maar aan geloven en langzaam afscheid gaan nemen van al die mooie plekken. Ons afscheidsrondje start met een Roadtrip op Zuid-Bonaire en we komen in contact met cultuur, visjes en prachtige kleuren.

Omdat ik niet genoeg kan krijgen van foto’s maken van Dushi Bonaire nemen wij zowel mijn camera (I-phone) mee als ook een vishengel. Want wat is het heerlijk om zelf je vis te vangen om hem dezelfde dag nog op te kunnen eten. We hebben een koelbox mee en zijn van plan om onderweg op diverse plekken te stoppen.

Hieronder volgt een kaart van Zuid-Bonaire zodat je een idee krijgt hoe de route loopt. Zelf woon ik in de wijk Lima, de weg in het zuiden die dwars over het eiland gaat, ongeveer driehonderd meter van Bachelor Beach. Wanneer je deze weg uitrijdt kom je uit bij Sorobon. Vanaf hier rijd je een rondje langs de kust.

ROADTRIP OP ZUID-BONAIRE

Ondanks dat Sorobon, gelegen aan de oostkust van Bonaire, met het blauw/groene water ontzettend mooi is, slaan wij het vandaag even over en beginnen wij onze Roadtrip op Zuid-Bonaire voorbij deze lagune. Toch wil ik jullie deze plek (en foto’s) niet onthouden want Sorobon is een heerlijk plekje om te chillen en het ultieme vakantiegevoel te krijgen. Bestel eens de tonijn salade met een heerlijke kan Sangria bij Jibe City, het windsurfers paradijs.

Roadtrip Zuid Bonaire in een fotocollage

Zoutwinningsgebied Zuid-Bonaire en Flamingo’s

Wij starten dus de Roadtrip net na de prachtige lagune. Verwacht geen bergen en een weelderige begroeiing want het is een vlak, droog en dor gebied maar het heeft toch zijn charmes. Je vindt aan de linkerkant de zee, die met een enorme kracht tegen de rotsachtige kust beukt en aan de rechterkant het zoutwinningsgebied met daarnaast de zoutpannen. Aan de oostkant bevinden zich tevens twee bruggen. Deze bruggen zijn niet alleen goede visplekken maar hier zijn ook de verbindingskanalen met het Pekelmeer. Het zoute water wordt namelijk vanuit het Pekelmeer met windmolens in indampingvijvers gepompt. Vervolgens gaat het naar grote bassins zodat het hier onder invloed van de zon kan verdampen. Het proces van bijvullen en laten verdampen duurt overigens een jaar en daarna kan het zout uit de pannen geschept, gewassen en gefilterd worden om het vervolgens op grote bergen te laten drogen.

Bij één van die twee bruggen stappen wij uit. Terwijl Sylvester aan het vissen is, loop ik via dat kanaal naar de windmolen. Hier aangekomen zag ik niet alleen een prachtige mangrove maar in de verte ook een groep fel roze flamingo’s.

WILLEMSTOREN

We rijden verder en stoppen even om een foto te maken van de Willemstoren, de oudste vuurtoren van Bonaire. De zee is hier erg ruw waardoor in het verleden al heel wat schepen vergaan zijn. Hieraan moest iets gedaan worden maar omdat het piraten zou lokken wilde men hier in eerste instantie geen toren bouwen.

Omdat er toch regelmatig een schip verging is men begonnen met het stapelen van stenen en het maken van een vuur als vuurtoren. Ondanks deze primitieve vuurtoren ging het regelmatig mis en in 1838 werd dan ook de Willemstoren gebouwd, vernoemd naar Koning Willem I. Op 24 augustus, de verjaardag van Koning Willem I, werd de vuurtoren voor het eerst ontstoken. De toren is in 2012 gerenoveerd.

Roadtrip op Zuid Bonaire: afscheid nemen

SLAVENHUISJES

Langzaam rijden wij richting de westkust. Overigens staat er een krachtige wind waardoor je af en toe het gevoel hebt dat je van het eiland geblazen wordt. Het is warm en de lucht zit vol met Sahara zand. Soms is de lucht prachtig blauw dan weer grijs om vervolgens donker te kleuren. Het zweet staat ondertussen op mijn huid vandaar dat ik langzaam snak naar een duik in de koele zee maar niet voordat we de slavenhuisjes bezocht hebben.

In de tijd dat de West Indische Compagnie slaven vanuit Afrika naar de Caribische eilanden bracht om hier zwaar arbeid te verrichten werden de slavenarbeiders op Bonaire in de zoutpannen tewerkgesteld. Hun families woonden in Rincon, een tocht van 7 uur lopen. Door de weeks sliepen de arbeiders hier in de buitenlucht. In 1850 bouwde de West Indische Compagnie deze piepkleine slavenhuisjes die nauwelijks anderhalve meter hoog zijn. Het is niet te bevatten dat hierin meerdere slaven sliepen.

PRACHTIGE STUKJES KUST

Intussen is het tijd geworden voor een duik in de heerlijke koele zee. Terwijl Sylvester de hengel in het water gooit, zwem en dobber ik wat rond. Vervolgens plof ik met mijn handdoek neer op het kleine stukje zandstrand. De rest van het strand bestaat uit afgebrokkeld koraal, schelpjes en steen. Het is er heerlijk rustig. Het enige geluid wat ik hoor zijn de golven en de vogels die overigens wel heel erg dicht in de buurt komen van de gevangen vis. Snel stel ik ze veilig want stel je voor ze nemen mijn eten mee dat bedoeld is voor ’s avonds op de grill.

Ik bewonder nog even de kleuren van de zee voordat we naar het laatste plekje gaan. Na ongeveer vier uur onderweg geweest te zijn rijden wij via de zoutpannen richting huiswaarts. Dit keer zijn de zoutpannen donker roze en met die witte zoutbergen op de achtergrond is dat een prachtig contrast.