Pieterpad van Sittard naar Strabeek

6,4K

Vandaag heb ik een reünie met twee vriendinnen die ik heb leren kennen in de periode dat ik op Bonaire woonachtig was. We zullen heel wat bij te kletsen hebben want we hebben elkaar een jaar niet gezien. Gelukkig hebben we, tijdens de tweeëntwintig kilometer lange Pieterpad wandeling van Sittard naar Strabeek, tijd genoeg.

Antoinette is al een dag eerder naar mij gekomen. Marleen ontmoeten wij op het station in Sittard waar ik tevens mijn auto geparkeerd heb. Met ons drietjes lopen we naar de markt waar we bij Luna gaan ontbijten. Wanneer ik aanstalten maak om mijn glaasje Griekse yoghurt met fruit en granola te verorberen, krijgen we een flinke plensbui. Na de tropische warmte van de afgelopen weken en de tocht die we nog voor de boeg hebben, is dit een aangename verwelkoming.

De Kollenberg

Na de bui vertrekken we en lopen omhoog, de Kollenberg op. Voor mij is dit bekend terrein. In de periode 1996 – 2004 heb ik in Sittard gewoond en nog steeds ben ik er bijna iedere dag te vinden. Vanwege het vele gekwebbel van ons letten we op weg naar boven niet op de ‘Zeven Voetvallen’, een kruisweg met zeven staties in de vorm van kapelletjes. Op ieder kapelletje is de lijdensweg van Christus weergegeven. Bij de namaakgrot met beelden van een knielende Jezus voor een Engel met beker blijven we stil staan. Het is nog lang geen herfst maar wanneer ik om mij heen kijk liggen er al heel wat blaadjes op de grond. De warmte en droogte van de afgelopen weken eist haar tol.

Nadat we een foto gemaakt hebben lopen we naar de kapel van de Heilige Sint Rosa, de beschermvrouwe van Sittard. Zij zorgde  ervoor dat de dodelijke dysenterie-epidemie aan de stad voorbij trok in de 17e eeuw.

De kapel van de Heilige Sint Rosa: eeuwenoude Sittardse tradities

Deze kapel ligt boven op de Kollenberg en is voor de Sittardenaren een bekende plek. Hier vinden namelijk jaarlijks Sittardse tradities plaats. Eén daarvan is de processie, die op de laatste zondag van augustus vanuit de Dominicaanse St. Michielskerk op de markt langs de zeven voetvallen trekt naar de kapel van de Heilige Sint Rosa.  

Rosa was een zuster, die in Lima (Peru) leefde en in 1668 door de Paus heilig verklaard. Sittard werd namelijk in hetzelfde jaar geteisterd door een dysenterie-epidemie. De Dominicanen riepen toen de bevolking in Sittard op om tot de Heilige Sint Rosa te bidden en de epidemie verdween. Uit dankbaarheid werd de kapel gebouwd.

De andere traditie is het krombrood rapen. Sittardse bakkers bakken tijdens het Halfvasten duizenden halvemaanvormige broodjes. Vanuit de stad trekt een stoet naar een groeve op de Kollenberg. De broodjes worden vanaf deze groeve in het publiek gegooid. 

Natuurgebied de Kollenberg

Eerlijk gezegd heb ik beide tradities nooit bijgewoond. Ik ken het gebied omdat ik er in het verleden veel gejogd heb. Het is een pittig gebied om te trainen met de vele heuvels en holle wegen. Bovenop de heuvel heb je zicht over akkers en weilanden.  Ook is dit het leefgebied van de korenwolf, een kleine hamster. Ik heb ze zelf nog nooit gespot maar dat vind ik toch al lastig.
Omdat ik het gebied ken vragen Antoinette en Marleen aan mij of ik het niet erg vind zo in een bekend gebied te wandelen. Ik moet eerlijk bekennen dat het hier zo mooi is dat ik er toch iedere keer weer van geniet. Bovendien zullen er ook stukken zijn die ik nog helemaal niet ken en zal ik ook een nieuwe plek in Limburg ontdekken.

---

Huis Watersley; ik ken het als Klooster

---

We zijn aangekomen bij Huis Watersley. Een prachtig klooster waarin mijn werkgever een kantoorruimte huurt van Stichting Pergamijn.  

Vanuit mijn bureau kijk ik uit op een glooiend landschap met akkers en weilanden. Een beetje beschaamd ben ik wel wanneer Antoinette en Marleen naar de geschiedenis van het klooster vragen. Helaas kan ik op dat moment geen antwoord geven maar thuis gekomen ben ik dit toch gaan uitzoeken. 

Het landgoed Watersley werd namelijk in 1752 door de Maastrichtse schepen Arnoldus Loyens en zijn echtgenote Mara Delhougne gebouwd als jachtslot.  Boven de entree symboliseert een alliantie wapen het samengaan van deze families. 

In 1895 kochten Duitse franciscanen het goed en startten er een internaat voor Duitse gymnasiasten. Ook vond er een ingrijpende verbouwing plaats. Aan weerszijden kwamen zijvleugels, er werd een derde bouwlaag en een neogotische kloosterkapel gerealiseerd. In de periode van 1953 tot 1959 werd er nog een internaat toegevoegd. 

Dit werd in 1967- toevallig mijn geboortejaar –  opgeheven en verkocht aan de Paulusstichting, die er een centrum voor dienstverlening aan verstandelijke gehandicapten vestigde. Na een fusie in 2003 is de Stichting Pepijn en Paulus eigenaar. In 2009 werd dit Stichting Pergamijn.

Ondanks dat Marleen en Antoinette stik jaloers zijn op mijn mooie werkplek, krijg ik er zelf maar weinig van mee; er moet ook nog gewerkt worden, toch? 

Windraak

Ondertussen hebben wij het klooster achter ons gelaten en zijn  wij  via een weg die door de akkers en weilanden loopt, boven op de Windraak aangekomen. Bij de Drenkplaats Windraak lezen we de bemoedigende vers: 

Pieterpadders en zo meer
als uw tong droog voelt als leer
en blaren kwellen al te zeer
vindt dan hier uw krachten weer. 

Gelukkig hebben we zelf drinken meegenomen en zijn we niet afhankelijk van het water dat uit de kraan bij het waterbakje zou moeten komen. Deze werkt namelijk niet. 

Natuurgebied de Heemtuin

Via enkele boerderijen verlaten we weer de bebouwde kom en naderen het bosgebied ‘De Hondskerk’. We klimmen omhoog en bovenop de helling hebben we uitzicht over akkers en weilanden. In de verte spotten we de kerktoren van het dorp Munstergeleen. We vervolgen onze weg en treffen hier een korenveld met zonnebloemen aan. 

---

Lunchen bij Kasteel Terborgh

---

Rond lunchtijd komen we aan bij Kasteel Terborgh. Omdat we vrij laat ontbeten hebben, hebben wij geen grote honger. We besluiten  een kop  koffie met een stuk vlaai te nemen. Tevens is  Kasteel Terborgh de laatste horeca gelegenheid op de route. Wil je iets eten dan moet je dat hier gaan doen.

Kasteel Terborgh ook wel huis Schinnen genoemd ligt in een natuurlijke omgeving van bomen en graslanden. Een beekje kabbelt rustig door het landschap en de pony’s staren ons een beetje loom aan. De temperatuur stijgt langzaam naar de 27 graden Celsius maar de bries zorgt voor een heerlijke verkoeling.

---

Terstraten: een schilderachtig dorp

---

We naderen een schilderachtig dorp met diverse vakwerkhuizen.  Ik heb zelf nog nooit van dit dorp gehoord maar wat is het mooi. In één van de tuinen spot ik zelfs midden in de jungle van bomen en planten een boomhut. Met de stijgende temperatuur waan ik mij helemaal niet in Nederland maar in één of andere exotische bestemming.

Ik heb de hele weg al moeite om mij te oriënteren. Normaal rijd ik over snel- en andere drukke -wegen van Sittard naar Valkenburg en heb nooit een idee gehad dat er zo’n mooie natuurgebieden en dorpjes zijn op die route.

Een chauvinistisch (sorry) gevoel komt opzetten en ik ben trots dat ik, ondanks mijn belabberde Limburgse accent, uit Limburg kom. Ik moet eerlijkheidshalve ook zeggen dat ik nog niet zo heel veel natuurgebieden in de rest van Nederland heb  gezien en ben er reuze benieuwd naar. Op dit moment bevallen mij de heuvels, de natuur en het bourgondische leven mij enorm goed.

---

Het pad van de Boze moeders

---

We lopen langs de Platsbeek over het pad van de Boze Moeders. In de beginjaren ’80 streden zij met succes tegen uitbreiding van Maastricht Airport in het op één na dichtstbevolkte gebied van Nederland. De Boze Moeders was een actieve groep van ongeveer 150 vrouwen en verzamelden 30.000 bezwaarschriften tegen de aanleg van een Oost-West-baan. Toon Hermans stak hen een hart onder de riem met zijn gedicht over de lawaaiproblematiek.

Zelf heb ik meer oog voor de mais velden die groen afsteken tegen de gele grassen. Een aantal dagen later lees ik echter een artikel in de Telegraaf en een Belgisch Nieuwsblad: „Bij mensen die dicht bij maïsteelten wonen, stellen we een hogere sterfte aan luchtwegaandoeningen vast”. Dit concludeert het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu na een studie. Er wordt nu uitgezocht of dit te maken heeft met bijvoorbeeld bemestings- en bestrijdingsmiddelen of dat deze teelt veel fijnstof veroorzaakt”.

Dit vind ik toch wel verontrustend. Ook waar ik woon bevinden zich vele maisvelden. En er zullen beslist nog vele anderen in de buurt van zo’n velden wonen.

---

Het vrij onbekende Ravensbosch

---

Ondanks dat dit bos aan drukke verkeersaders ligt merken wij hier niets van en is dit heuvelachtige bos nog vrij onbekend. Behalve het gekwebbel van drie vrouwen en het kabbelen van de beek is het er muisstil.

Langzaam raak ik toch vermoeid  en heb nog weinig oog voor de vijvers die we passeren. We zetten vaart en lopen over holle wegen door het bos richting Strabeek.

Moe en voldoen gaan we tegenover het Station in Valkenburg nog een hapje eten voordat we de trein terug naar Sittard nemen.

Praktisch:

• Totale afstand: 22 kilometer
• Veel natuurgebied, weinig bebouwing .
• Horeca; op de Markt in Sittard en Kasteel Terborgh. Je kunt van de route afwijken. Dat hebben wij niet gedaan.
• Startpunt: Station Sittard
• Eindpunt: Strabeek. Hier is de aansluiting naar etappe 26. Wij zijn naar het station in Valkenburg gelopen.
• Van Station Valkenburg met trein naar Maastricht. Van Maastricht met de trein naar Sittard.