Gastblogger Mieke aan het woord

5,3K

Diverse malen heb ik tijdens mijn reizen Nederlanders ontmoet die in het buitenland wonen. Ik vind dat iedere keer weer heel erg interessant en ook erg moedig om dit besluit te nemen. Nieuwsgierig vraag ik dan wat ze doen, hoe ze tot het besluit zijn gekomen en heb nog wel duizend vragen. Vandaar dat ik op het idee ben gekomen om deze mensen te interviewen en de rubriek “Interviews” te starten. Ook laat ik af en toe een gastblogger aan het woord met dezelfde passie namelijk “Reizen”.

Vandaag voor het eerst op de rubriek “Interviews” geen interview maar gastblogger Mieke Simons.

Mieke heb ik, een half jaar voor mijn verhuizing naar Bonaire leren kennen. Al snel blijkt dat wij dezelfde passies hebben namelijk reizen en schrijven. Mieke was van plan om naar Nepal te gaan en had niet vastomlijnde plannen. Hoe leuk is het om er open- minded in te gaan en met een geweldige ervaring thuis te komen.

Ontmoet de blogger: Ik ben Mieke, 55 jaar en gehuwd, kom uit Heerlen maar woon sinds 15 jaar in Munstergeleen. Nadat ik 3 jaar geleden kon stoppen met werken kreeg ik tijd en ruimte om datgene te doen wat in mijn hart leeft: reizen, schrijven en het afronden van een academische studie psychologie, of een combinatie van deze bezigheden. Na publicatie van mijn eerste boek in 2011 (Vol verwachting, in gesprek met kinderloze moeders) schrijf ik nu aan een roman. Daarnaast heb ik in 2016 meegewerkt aan een kinderboek in het kader van een leesbevorderingsproject Limburg. Dit idee wil ik ook kleinschalig in Nepal gaan realiseren als ik volgende maand terugkeer naar de school in Bardia.

Loslaten in Nepal

Kathmandu, begin november 2015. Vliegend vanuit Delhi, waar ik voor honderden dollars ben opgelicht en een voor onmogelijk gehouden stadsfietstocht heb gemaakt met Nederlandse vrienden, voel ik meteen een andere sfeer. Weliswaar stads en Centraal-Aziatisch, maar de uitstraling bevalt me. Alsof Boeddha zelf aanwezig is.

Bijna drie maanden reis ik, 54-jarige vrouw, als backpacker door India en Nepal, solo en low-budget. Zonder vastomlijnde plannen, wensend me te laten meevoeren op de golven van het lot.
De toeristenwijk Thamel is vooral gezellig met z’n vele winkeltjes en eettentjes. Ik blijf een week, proef veel sfeer en heerlijke wereldgerechten, ontmoet mensen en geef me over aan een schoonheidsbehandeling door drie gezusters, een massage bij een blinde literatuurwetenschapster en schakel gestaag over van westerse naar oosterse tijd, van Chronos naar Kairos.

De zware aardbeving van een half jaar geleden heeft vele monumenten beschadigd of verwoest. De Nepalezen werken aan herstel en het leven gaat ogenschijnlijk gewoon door.

Paragliden in Pokhara

Pokhara, stad aan het Fewameer en de voet van het Annapurna-massief, mijn volgende bestemming voor onbepaalde tijd.

Avontuur en ontmoeting staan hier centraal. Paragliden wordt een hoogtepunt met gids Prem in een tandemsprong, met de Nederlandse Bea, Jet en Tineke maak ik een tweedaagse bergtrekking naar Panchase, met de Italiaanse fotograaf Gianfranco breng ik mooie uurtjes door en de Nepalese bevolking is allerhartelijkst.

VRIJWILLIGERSWERK

Via enkele onbedoelde tussenstops – loslaten! – maak ik een grote sprong westwaarts, in een gammele bus en als enige blanke. Bestemming: Bardia National Park in de vlakke Terai. Het laatste uur achter op een brommer, inclusief mijn drie rugzakken.

Via de beheerder van mijn lodge word ik – onvoorbereid en onervaren – uitgenodigd op de basisschool van Thakurdwara en geplaatst voor een klasje twaalfjarige leerlingen. Vertel maar…. is de boodschap.

De kinderen, keurig in uniform gestoken, zijn al gauw buitenzinnig van vreugde over deze blanke juffrouw en overstelpen mij met vragen in nagenoeg perfect Oxford-English, met Nepalees accent. Mijn reis, mijn thuissituatie, Nederland, Europa, alles vinden ze interessant en ik krijg er schik in, word even enthousiast als de kinderen. Ik vraag een voor een naar hun dromen, wat willen ze later worden?

Op mijn kamer bedenk ik nieuwe lessen, al dan niet met behulp van internet. De helft van de tijd is er elektriciteit en internet, best luxe in een kamer zonder ramen of warm water. Maar overdag schijnt de zon altijd en draag ik kennis over aan leerlingen van diverse leeftijden. Sobere klassen met bankjes en tafeltjes van sloophout, zowel binnen als buiten.

Mijn dagelijkse blogs brengen donaties uit Nederland  op gang, waardoor ik de school kan voorzien van nieuwe materialen. Drie ballen en vijf hoepels als spelmateriaal is niet veel voor 600 leerlingen, dus er mag wel wat bij. Tijdens een lange dagreis naar de stad Nepalganj samen met een Nepalese vriend kan ik vele wensen vervullen en plak er nog twee weken en vele lessen aan vast.

AFSCHEID

Niet gepland, deze prachtige droom. Vrijwilligerswerk op een school in Nepal. Het afscheid is groots en in stijl. Ik word verwend en geëerd in traditionele ceremonies, met vele bloemenkransen en tikka’s. Een nieuw hoogtepunt in mijn leven, van blijvende aard. Het warmhartige en goedlachse Nepalese volk heeft mijn hart gestolen. Zie wat er kan gebeuren als je je overgeeft aan datgene wat er op je weg komt.

Later reis ik door naar India, passeer de grens over land bij Mahendranagar. Deze nieuwe economische macht haalt het niet bij het straatarme Nepal.

Binnenkort ga ik terug naar Nepal. De school wacht…

Wil je Mieke volgen dan kan dat op miekesimons.waarbenjij.nu.

Ga jij ook vaker op reis zonder vastomlijnde plannen? Wat maak jij dan mee?