Drielanden wandeling: over Maasvallei, natuurgebied Körbusch en Westzipfelpunt

7,2K

Zullen we toch maar eens de Avenza Map openen stel ik aan Ilse voor terwijl ik mijn telefoon in de handen neem met enigszins bevroren vingers van de kou. We zijn goed en wel uit Illikhoven vertrokken en we zijn nu de weg al kwijt. Dat gaat wat worden; twee vrouwen met een kaart op pad.

We zijn op weg voor de drielanden wandeling in “Het Smalste Stukje Nederland”. Ondanks dat dit stuk maar 4,8 km breed is, is de  wandeling zestien kilometer en voert ons via het meest westelijk punt van Duitsland, door de natuurgebieden ’t Hout en Körbusch langs de 11-eeuwse basiliek tot aan de Belgische grens.

Verdwalen is onmogelijk

Voor vertrek heb ik de app “PDFMAPS van Avenza reeds geïnstalleerd waarop ik gratis de kaart van Echt-Susteren gedownload heb. Dit tezamen met het knooppunten kaartje, dat ik van de site van “Het Smalste Stukje Nederland” heb gehaald is verdwalen haast onmogelijk. Zelfs voor Ilse en mij want zodra wij de app geopend hebben en we in de gaten hebben hoe het werkt krijgen wij er plezier in. Het is helemaal niet zo moeilijk. We volgen het bolletje op de Avenza map en de paaltjes met wegbewijzering onderweg. Zo hebben wij een dubbele check.

Ook heb ik nog van mijn vorige wandeling “wandelen en onthaasten in het smalste stukje Nederland” de QR Code Scan op mijn mobiele telefoon staan. Onderweg kan ik op informatieborden de code scannen om leuke en interessante informatie over de plek te verkrijgen.

 

Illikhoven 

Ondanks dat er meerdere punten zijn om te starten besluiten wij in Illikhoven aan de Belgische grens met onze wandeling te beginnen. Illikhoven is een gehucht gelegen tussen de Maas en het Julianakanaal. Na je zomerse wandeling kun je hier terecht bij  één van de bekendste ijssalons van de omgeving; IJssalon Nostalgie.
Ook ligt hier ’t Maashuuske, waar je terecht kunt voor een kop koffie of één van de gerechten van de kleine kaart.

Tegenover ’t Maashuuske is een nieuw groengebied gecreëerd. Er ligt een plein waar je tussen twee knooppunten door even kunt bijkomen van je fiets- of wandeltocht. Het lijkt mij ook mooi om in dit nieuwe groengebied te gaan wandelen maar dat slaan wij nu even over.

Wij  gaan namelijk op pad om het punt waar het smalste stukje van Nederland eindigt aan te kunnen raken. Aangekomen bij dit punt hebben wij uitzicht op een weiland en een dijk begroeid met gras.
Ikzelf had gedacht dat ik vanaf hier naar België kan kijken maar daarvoor moet je ongeveer driehonderd meter richting Vissersweert lopen waar je zicht hebt op het nieuwe Rivierpark Maasvallei en een landelijke omgeving tot aan België.

Natuurgebieden Körbusch en ’t Hout

Na het dorp lopen we naar de brug over het Julianakanaal, via het industrieterrein en een drukke verkeersweg richting de natuurgebieden Körbusch en ’t Hout. Het geluid van auto’s laten we achter ons en hoe meer we richting het natuurgebied Körbusch komen hoe stiller het wordt. Mountainbikers groeten ons en we naderen een laan met knotwilgen en een vijver gelegen in een landschap met akkers die begroeid zijn met wilde plantjes.

’t Hout

We komen op een plek waar ik van de zomer reeds gelopen heb. Na drie jaar woonachtig geweest te zijn op Bonaire en net een internationale verhuizing achter de rug, viel mij destijds op dat Nederland zo gehaast is, agenda’s bomvol zijn en het steeds maar doorgaat. Toen ik dan ook in dit natuurgebied kwam overviel mij een rust. Ook viel mij het landschap op. Ik schreef destijds het volgende: 

“Het lijkt hier alsof de tijd stil staat. Je hoort het gekwetter van vogeltjes, dorsmachines trekken erop uit om de tarwevelden te oogsten, beekjes kabbelen rustig verder en de velden staan vol met lieflijke gele en witte bloemetjes. We spotten nog net niet de boomkikker die overigens wel in dit natuurgebied te vinden is. Het zonnetje schijnt en het wordt zelfs een beetje warm. We worden er loom van en langzaam zijn wij aan het onthaasten”. 

Het is nu een half jaar later en ik ben weer helemaal ingeburgerd. Ook ik ga mee in de hectiek van Nederland of ik wil of niet. Ik ontkom er gewoon niet aan. Het is jammer dat alle spontaniteit op deze manier verloren gaat. Met iemand op het laatste moment afspreken zit er vaak niet in want agenda’s staan bomvol.

Glibberen en Blubberen

Inmiddels is het winter en het landschap veranderd maar ook dit heeft zijn charme. We bevinden ons op een t-splitsing en hebben de keuze tussen een verhard- of laarzen pad. Wij nemen de route “laarzen pad” en glibberen en blubberen door de modder.

We houden ons vast aan kale takken van bomen om niet uit te glijden. Beekjes kabbelen hier nog steeds rustig in het landschap, we struinen door het veld, komen aan bij een houten poortje en lopen over een bruggetje. Mijn gedachten dwalen af naar een leven waar het tempo een stuk langzamer is en waar de mensen bezig zijn met vandaag en niet met wat morgen komt. Terwijl er in Nederland gevraagd wordt om na te denken waar je over vijf jaar staat, zijn er elders op de wereld mensen bezig om te overleven en totaal niet bezig zijn met de dag van morgen. Bizar eigenlijk al die verschillen.

Ik neem de omgeving in mij op, neem diep adem en geniet van de frisse lucht, de stilte en het omringend landschap.

 

Westzipfelpunt Duitsland

We naderen een bospad dat ons leidt naar het meest westelijk punt van Duitsland. Dit punt ligt bij Isenbruch net over de grens tussen Susteren en Nieuwstad. Deze regio genaamd Selfkant is vanaf 1949 gedurende 14 jaar onder Nederlands beheer geweest en werd in 1963 na zes jaar onderhandelen en een betaling van 280 miljoen mark weer Duits grondgebied. Sindsdien is dit punt het meest westelijk deel van Duitsland.

Ondanks dat we dit punt reeds in de zomer hebben bezocht, willen we ook graag het winter landschap bewonderen. Het meest westelijk punt ligt verborgen in een taxushaag langs de Rode Beek. We lopen voorzichtig, vanwege gladheid,  over het houten vlonder pad naar de markering van het westelijk punt op de vlonder in de Rode beek. De laagstaande zon schittert in de beek en de omliggende weides.

Kazemat aan de Duits/Nederlandse grens

Na een korte pauze gaan we snel verder om afkoeling te voorkomen. We naderen de Nederlandse grens en wandelen langs een kazemat. Dit verdedigingswerk werd in 1939 gebouwd uit vrees voor een vijandelijke inval vanuit Duitsland.

Amelbergabasiliek Susteren

Via een park aan de rand van een woonwijk komen we aan bij de Basiliek, een van de weinige kerken in Nederland die nog een schatkamer heeft met relikwieën. Ook is de basiliek een belangrijke bedevaartskerk. Wij gaan niet naar binnen maar een bezoek aan deze Basiliek staat wel nog op de planning.

Vloedgraaf

Wanneer we Susteren bijna uit wandelen komen wij aan bij de vloedgraaf. In het verleden was dit een betonnen goot maar werd omgevormd tot een kronkelende beek. Na heel wat jaren heeft het zich kunnen ontwikkelen tot een mooi stukje natuur. In WOII vormde de vloedgraaf tussen Nieuwstadt en Susteren maandenlang een frontlijn waarachter de Duitsers zich hergroepeerden.

Vanaf de vloedgraaf  lopen wij via het noordelijk deel van het natuurgebied Körbusch, over onverharde paden en bebost gebied terug naar Illikhoven.

Koffiehuis ‘t IJzerenbosch 

Aangekomen in Illikhoven blijkt ’t Maashuuske gesloten te zijn vanwege een besloten feest. We nemen de auto en rijden naar Koffiehuis ’t IJzerenbosch, een gezellige blokhut waar we onder genot van een wijn en een heerlijke geitenkaas salade bijkomen van onze mooie wandeltocht. Terwijl we genieten van ons welverdiende glas wijn komen we in contact met een bejaarde inwoner van Susteren. Vol trots vertelt zij over haar dorpje en de wandelaars die iedere dag langs haar huisje komen. Wekelijks bezoekt zij dit gezellige koffiehuis en geeft ons tevens nog meer tips over nog meer leuke gelegenheden. Die zullen we de komende tijd graag gaan bezoeken.

TIP

• Wil jij deze drielanden wandeling ook graag maken? Vind je echter de afstand van zestien kilometer te ver, dan is een afkorting ook mogelijk. Wanneer je namelijk vanaf koffiehuis ’t IJzerenbosch in Susteren vertrekt en het stuk naar de Belgische grens overslaat dan bedraagt de route nog geen 9 km. Wil je dit deel toch bezoeken, neem dan de auto naar Illikhoven en bezoek daar het punt van “Het Smalste Stukje Nederland” en het uitzicht op het nieuwe Rivierpark Maasvallei.
• Wil je toch liever een andere wandeling? In “Het Smalste Stukje Nederland” zijn acht verschillende wandel routes uitgestippeld.  Deze zijn terug te vinden op site van “Het Smalste Stukje Nederland”.

 

Disclaimer: Dit betreft een gesponsorde blogpost in samenwerking met  “Het Smalste Stukje Nederland”. Ik geef altijd een eerlijke mening of het een samenwerking is of niet. Een samenwerking moet 100% bij mij en mijn blog passen. Na mijn verhuizing van Bonaire naar de regio Selfkant maakte ik een wandeling in dit gebied en was direct enthousiast over “Het Smalste Stukje Nederland”.  Naast de mooie natuurgebieden vind je er ook musea, kerken, abdij klooster en nog veel meer. Graag wil ik dit stukje Nederland meer gaan ontdekken.  Deze samenwerking zou ik niet zijn aangegaan als ik er niet achtersta.