BYE BYE BONAIRE: Once a visitor always a friend

8,6K

Bye, Bey Bonaire. De tijd om afscheid te nemen is gekomen. Een paar maanden geleden publiceerde myfootprints.nl  in de rubriek Wereldvrouwen een artikel over mij over wonen op Bonaire. In dat artikel gaf ik aan dat het wonen op Bonaire heerlijk is, maar dat dit zeker niet van meet af aan zo was. Ik vond het lastig mijn draai te vinden. In Nederland had ik een druk sociaal leven met net een vierjarige studie achter de rug in combinatie met een leuke baan en moest meteen overschakelen naar een leven zonder werk en vrienden of bekenden.

Daar zit je dan in dat vreemde land, huis en haard achtergelaten. Er moest van alles geregeld worden wat niet bepaald vlekkeloos verliep bij de instanties en een lange adem vereiste. Ik meldde me aan bij enkele verenigingen en vond daardoor langzaam mijn draai.

DRIE JAAR GELEDEN

Mijn eerste week op het eiland kan ik mij nog heel goed herinneren. Nadat ik kennis heb gemaakt met ons prachtige huis dat ik alleen nog maar gezien had op foto’s, zou een aantal dagen later de container met onze meubels aankomen. Dat gebeurde ook maar al snel bleek dat de verkeerde container was afgeleverd.

Dat was voor mij best een stress moment. Sylvester zou namelijk twee dagen later voor zijn werk terug gaan naar Sint Eustatius waar hij een half jaar te werk gesteld was. Ik wilde voordat hij vertrok klaar zijn met de verhuizing. Gelukkig werd dezelfde ochtend nog onze eigen container geleverd maar wat had ik bij het uitpakken weer een stress. Het was compleet een chaos in huis; dozen die op verkeerde kamers terecht kwamen, de verhuizers die totaal geen structuur hadden, een bed wat verkeerd in elkaar gezet werd, het ging tergend langzaam en in mijn ogen totaal niet efficiënt. Terwijl ik nog vol adrenaline zat van al het geregel vlak voor mijn vertrek naar Bonaire  kon ik het niet aanzien en heb de verhuizers vriendelijk verzocht te stoppen met uitpakken. Ik wilde het liever zelf doen. 

Daarna volgde het contact met de instanties. Ik moest mijn verblijfsvergunning aanvragen maar onverwacht bleek dat ik een verklaring van goed gedrag moest inleveren.

Maar ik ben toch van rechtswege hier, hoor ik mij nog zeggen. Terwijl ik ook nog een artikelnummer opdreun.

Dat was dus precies de verkeerde opmerking. Wist ik veel destijds….

Wanneer je nieuw bent op het eiland dan handel je zo typisch Nederlands. Inmiddels ben ik wel iets wijzer geworden (hoop ik). 

DRIE JAAR LATER

In de jaren die volgen leer ik gaandeweg om te gaan met de cultuurverschillen en weet ik dat alles anders gaat. Het heeft geen zin om je druk te maken en al helemaal niet om boos te worden.

Het klinkt heel ouderwets maar iedere maand ben ik persoonlijk bij de instanties langs gegaan om de facturen te betalen. Het is lastig om een bankrekening geopend te krijgen. Zorg in ieder geval voordat je naar Bonaire verhuist dat je een bankverklaring van je Nederlandse bank hebt. Wij hadden geen bankrekening op Bonaire (wel Bas) en vanwege de hoge bankkosten ben ik dus iedere maand zelf die facturen gaan betalen. Dat betekent dat ik soms één á twee uur bij een instantie moest wachten voordat ik aan de beurt was. 

Bij de verzekeringsmaatschappij moest ik vlak voor de verhuizing de auto afmelden. Drie keer ben ik terug geweest maar wat heb ik leuke gesprekken gehad met de desbetreffende medewerker. Het boeide mij helemaal niet dat het allemaal wat langer duurde.

Bij burgerzaken zat ik anderhalf uur. Ach, wat maakt het uit dat ik voor de zoveelste keer in die drie jaar Mr. Bean op het scherm voorbij zie komen. Eigenlijk wel grappig dat de hele wachtkamer zit te schateren om die gek. Mensen komen zelfs even binnen lopen om naar Mr. Bean te kijken om vervolgens weer naar buiten te gaan.

Zelfs de verhuizing ging in mijn ogen heel relax. Het gaat nu eenmaal allemaal anders op Bonaire en dat heeft natuurlijk zijn charme. Hoe ik al die verschillen straks weer in Nederland ga ervaren, zullen jullie in een latere blog wel vernemen. 

BYE BYE BONAIRE

Vandaag precies drie jaar later zeg ik BYE BYE BONAIRE en wat voelt het dubbel. Aan de ene kant vind ik het fijn om weer terug te gaan en in de buurt van mijn familie en vrienden te wonen maar aan de andere kant ga ik de nieuwe vrienden die we op Bonaire gemaakt hebben ook missen.

Het lijkt mij ook weer heerlijk om aan het werk te gaan. Ook al heb ik de tijd goed omgekregen op Bonaire, toch hoort werken ook bij mijn leven. Soms had ik op Bonaire het gevoel dat het voor mij niet de werkelijkheid was. Iedereen moest werken en ik hoefde dat niet.

Overigens denken velen dat we op Bonaire ALTIJD onder die palmboom zitten maar ik heb met eigen ogen gezien dat de mensen in mijn omgeving echt keihard moesten werken. Dat wordt vanuit Nederland echt onderschat, vind ik.

 

WAT GA IK NOG MEER MISSEN

In ieder geval ga ik de nieuwe vrienden die we op Bonaire gemaakt hebben missen. Een deel gaat ook verhuizen maar een ander deel blijft achter op Bonaire. 

Verder ga ik het buitenleven missen. Ik heb ervaren dat ik een echt zomermens ben en het vreselijk vind om tussen die vier muren te leven zoals in Nederland waar de voordeuren altijd dicht zijn. Op Bonaire had ik alle (voor)deuren en ramen openstaan zodat de wind heerlijk door het huis kon waaien. Ik heb niet alleen drie jaar lang op slippers of met blote voeten in het zand gelopen maar ook met korte broek en/of bikini rond gelopen. Het was altijd warm en een lange broek had ik helemaal niet nodig.

Het vrije leven ga ik ook missen. Ik heb drie jaar geen agenda gehad en afspraken hoefde je niet al weken van te voren vast te leggen. Wat ga ik het missen om spontaan te beslissen wat ik ga doen zonder mijn agenda te hoeven raadplegen. 

Man, wat ga ik ook de prachtige baaien en stranden met de azuurblauwe zee missen en de happy hours op het strand, de wuivende palmbomen,  het dansen in de openlucht en niet te vergeten de vele goede restaurantjes en hotspots.

Wat ik in de paar dagen dat ik terug ben nu al mis: het Caribisch sfeertje en ik heb stiekem toch al een traantje moeten laten.

De komende tijd ga ik over het wonen in Selfkant in Duitsland, het Limburgs heuvelland en het hele grensgebied schrijven want deze regio wil ik gaan her-ontdekken. We zijn in het weekend al in Aken  en in Maastricht geweest. Hierover volgt in de toekomst meer. Ook over Bonaire blijf ik nog even schrijven want ik ben er nog helemaal niet “klaar” mee.

Op Bonaire wordt gezegd en dat kan ik alleen maar beamen:

ONCE A VISITOR ALWAYS A FRIEND

 

Afgelopen tijd heb ik veel e-mails ontvangen met vragen van mensen die de komende tijd gaan verhuizen naar Bonaire. Ik hoop dat ik deze vragen goed heb kunnen beantwoorden en voor degenen die besloten hebben de stap te wagen, die mensen wil ik een fijne periode op Bonaire wensen. Anderen wens ik een fijne zomer en eventueel een mooie reis. Voor mij geldt nu BYE BYE BONAIRE.