Langzaam ploeter ik verder. Twee stapjes vooruit, één stap achteruit en telkens zak ik weg in dikke lagen vulkaanas. Mijn benen en heupen doen pijn. En ook een vaag gevoel van misselijkheid komt opzetten. Links en rechts vallen mensen uit vanwege hoogteziekte. Ik wil niet opgeven maar wat doet het pijn. Ik bevind mij op tweehonderd meter afstand van de top van Mount Rinjani. Zo dichtbij maar ook nog zo ver weg…
Vandaag vind je hier mijn onvergetelijke ervaring over de beklimming naar de top van 3726m hoge Mount Rinjani op Lombok en zal ik je tevens tips geven die je kunt gebruiken ter voorbereiding van deze tocht.
De dag vóór de beklimming van Mount Rinjani
De chauffeur wacht ons reeds op wanneer Bas (zoon) en ik in de lobby van ons hotel Kebun Villa’s verschijnen. Het is 14.00 uur en de dag vóór de trekking. Gedurende een twee uur durende rit die ons leidt via diverse baaien en rijstvelden komen we aan in Senaru, een dorp gelegen op 800 meter hoogte en tevens het uitgangspunt voor de beklimming van Mount Rinjani. Hier overnachten wij in Sinar Rinjani Cottage, een eenvoudige accommodatie met prachtig uitzicht op de bergen. De omgeving is zeer groen en rijstbouw is een belangrijk middel van bestaan. We worden hier ontvangen door Dawell van Dawell Trekking en krijgen van hem een briefing over de driedaagse route.
Die avond lopen we na het avondeten nog even door het dorp. Het is donker en we schijnen her en der bij met onze zaklamp. Het avondgebed galmt door de luidsprekers. Behalve dat er enkele lokalen voor hun winkel zitten te wachten op klanten is er weinig te beleven. We besluiten op tijd naar bed te gaan om de volgende dag fit te kunnen starten.
De eerste dag van de Rinjani trekking
Om 6.oo uur gaat onze wekker en we nemen een ontbijt. Ik heb slecht geslapen, vooral vanwege de spanning. Mr. Dawell heeft namelijk tijdens de briefing verteld dat we op de route enkele afgronden passeren. We moeten in de voetsporen van de gids lopen, verzekert hij ons. Ondanks dat ik hiervan op de hoogte ben heeft het mij gedurende de nacht toch meer bezig gehouden dan ik zou vermoeden. Ik heb best last van hoogte vrees. Maar goed, we verorberen onze bananapancakes en maken vervolgens kennis met onze gids Surya. ‘Zon’ betekent zijn naam.
De trekking tot POS 3
Om 7.30 uur komen de dragers ons met een kleine pick-up afhalen. Bas, de gids en de dragers springen achterin de laadbak. Ik mag voorin zitten naast de bestuurder. Via een slingerweg rijden we binnen een uur naar het dorp Sembalun op 1100m hoogte. We registreren ons in het Rinjani informatiecentrum en starten een paar honderd meter verderop met de trekking. Het is al warm op de vroege ochtend. Bas heeft zijn JBL luidspreker meegenomen en op het liedje “I would walk 500 miles” zit de stemming er niet alleen bij ons maar ook bij de andere lopers meteen in. Ook onze Rinjani gids Surya kan het wel waarderen.
We lopen door een heuvelachtig gebied met in de verte de top van de berg Rinjani. Bas en Surya hebben een flink tempo. Ik volg gestaag. Na twee uur wandelen van heuvel tot heuvel komen we aan bij Pos 1. We eten een muesli reep en nemen iets te drinken. Om afkoeling te voorkomen wil ik niet te lang pauzeren en verder gaan naar Pos 2. Dit zou een uur lopen zijn door een vergelijkbaar gebied. Er staat gras dat droog en geelachtig oogt en zelfs zo hoog is dat Bas er helemaal in verdwijnt.
Aangekomen bij Pos 2 nemen we ook hier maar heel kort pauze en vervolgen onze weg naar Pos 3. De heuvels worden steeds steiler en we zitten al aardig onder het stof. Het is kurkdroog en wanneer mensen voorbij lopen stuift het zand omhoog. Na een uurtje komen we aan bij Pos 3. Hier nemen we plaats onder één van de afdakjes en gaan languit liggen. Ondertussen maken de gids en dragers voor ons een heerlijke Rinjani lunch klaar die bestaat uit rijst, kip, ei en fruit. Onderweg krijgen we ook genoeg energierepen en koekjes aangereikt om op krachten te komen. Kortom we hebben niets te klagen.
De trekking vanaf Pos 3 tot de kraterrand
Na een uur zijn we bijgetankt en vertrekken richting de kraterrand. Dit is het zwaarste deel van deze dag en vanaf hier is het niet meer wandelen maar klimmen en klauteren geblazen, van de ene heuvel naar de andere. We bevinden ons in bebost gebied en naarmate we stijgen komen we in de wolken en wordt het een stuk frisser.
Langzaam klauter ik verder en kom om 15.30 uur bij de kraterrand aan waar Bas al een uur op mij wacht. Bas is zo snel en loopt zo enorm soepel, daar kan ik echt niet tegen op maar dat hoeft ook niet. Ik heb nergens last van en voel mij goed.
Bovengekomen legt de gids een plaid op de grond. Wanneer we hierop neerstrijken zien we pas hoe vies we eigenlijk zijn. Onze benen, armen en gezicht zitten onder het stof. Met een babydoekje proberen we het ergste vuil weg te werken.
Ondertussen wordt onze tent opgezet en eten voor ons gekookt. Het smaakt allemaal heerlijk. Inmiddels wordt het steeds kouder en trekken we warme kleding aan. Langzaam verdwijnen de wolken en hebben we een prachtig uitzicht over het meer mét zonsondergang.
De overnachting op de kraterrand
Rond 19.30 uur hebben we het zo koud gekregen dat we toch maar de tent in kruipen. Hierin ligt een matras, kussen en slaapzak voor ons klaar. Omdat we onze thermokleding hebben aangetrokken en nog een emergencydeken over ons heen hebben gelegd hebben wij het verder die nacht niet meer koud. Wel moeten we ’s nachts nog de tent uit kruipen om naar de wc te gaan, die bestaat uit een gegraven kuil en een tentje eromheen. De lucht is helder en er krioelen duizenden sterren aan de hemel. Iedereen slaapt en behalve het gesnurk van iemand in een tentje verderop is het muisstil.
Dag 2: eerste deel
De beklimming naar de top van Mount Rinjani
Om 2 uur worden we gewekt met een ontbijt dat bestaat uit een soort suikerbrood en een kop thee. Hierna – en nadat we onze hoofdlampjes hebben aangezet – starten we rond 2.30 uur met de beklimming. Om de top te bereiken moeten we drie heuvels beklimmen. Deze zijn loeizwaar, veel zwaarder dan de dag daarvoor. Gelukkig heb ik nog geen spierpijn, dat zou het alleen maar lastiger maken.
Pijn en misselijkheid
Bas gaat weer als een raket maar wordt afgeremd omdat hij op mij moet wachten. Ik word een beetje misselijk maar gelukkig zet het niet helemaal door. Ook Bas krijgt na een uur problemen: zijn nier speelt op. Al eerder schreef ik dat Bas hiervoor in Australië in het ziekenhuis heeft gelegen. Uit onderzoek is gebleken dat hij een vernauwing in de urineleider heeft en terug in Nederland (in augustus) zal hij hieraan geopereerd worden. Tot die tijd moet hij goed opletten dat hij niet meer dan 1,5 liter per 24 uur drinkt. Dit is best lastig wanneer je een inspanning verricht zoals het beklimmen van de berg, merkt hij.
Ik vraag aan Bas of hij wil stoppen maar omdat we de top haast ruiken wil ook hij die ontzettend graag bereiken. Wel geeft hij aan de tweedaagse trekking naar het meer en de bronnen niet af te willen maken. We bespreken dit en samen besluiten wij om na de top terug te gaan. Jammer, maar gezondheid gaat toch echt voor.
Geen zonsopgang voor ons op de top
Omdat we een lange pauze hebben genomen halen we het niet meer om voor zonsopkomst de top te bereiken. Stapje voor stapje gaan we echter verder, Bas toch sneller dan ik. Het is zo enorm zwaar, met name het deel waar we in dikke lagen vulkaanas lopen. Het is hier twee stapjes vooruit en één achteruit…
We halen een jongen in, die ook samen met zijn moeder de trekking loopt. Goede lopers overigens. Deze jongen zit in het lava-as en zegt dat hij geen stap meer kan zetten omdat hij anders over zijn nek gaat: hoogteziekte. Hij is op een steenworpafstand verwijderd van de top. Zo zuur dat hij niet verder kan.
De top van Mount Rinjani: YES, we did it!
Wanneer ik uiteindelijk uit het “as’ geklauterd ben en verwacht eindelijk op de top te zijn moet ik nog tussen twee rotsen door verder klimmen. Mijn hele lichaam is inmiddels zo stijf geworden, het doet overal pijn, maar toch lukt het om naar boven te klauteren. En dan sta ik op de top waar Bas reeds op mij wacht. Het is zo bijzonder om samen met hem te genieten van het fenomenale uitzicht. De zon schittert op de vulkaan en het meer kleurt zelfs turquoise.
Dag 2: tweede deel
Na veertig minuten op de top te hebben gestaan besluiten we af te dalen naar het basiskamp en vervolgens naar onze startplek, het dorp Sembulan. Dit betekent dat wij dezelfde weg terug moeten maar dan naar beneden. Een tocht van wederom acht uur, nog buiten de uren die we moeten lopen naar het basiskamp op de kraterrand.
Al schaatsend ga ik naar beneden en dan val ik een slag. Mijn heupen doen pijn en mijn benen zijn stijf. Met mijn wandelstokken hijs ik me met moeite omhoog. Inmiddels loop ik als een pinguïn. Het klinkt raar, in mijn hoofd voel ik mij twintig maar realiseer mij nu ook dat mijn lichaam dat echt niet meer is en ik toch wel degelijk vijftig jaar ben. Dit betekent bovendien dat ik dit soort trekkingen niet eeuwig kan blijven doen en ik ben dan ook enorm dankbaar dat dit nu wel nog kan. Vooral samen met Bas is dat een onvergetelijke ervaring.
Ondertussen tjok ik verder en schuifel over de kraterrand met diepe afgronden, die ik op mijn weg naar boven in het donker niet gezien heb.
Aankomst basiskamp op de kraterrand
Om 11.30 uur komen we eindelijk in het basiskamp aan dat nu uitgestorven is. Onze tent en die van de gids staan er nog, maar dat is het dan ook. Ik voel me rot en zit midden in een dubbele strijd. Tien jaar geleden liep ik de marathon van Berlijn en Amsterdam, liep toen bijna dagelijks en was super getraind. Ondanks dat ik geen toptijden had kwam ik wel met de middenmoot binnen. Mijn voornemen was destijds dat ik zou stoppen zodra ik als laatste zou binnenkomen. Is dan nu dat moment aangebroken? Ik pep mijzelf op met de woorden dat ik dit toch maar even doe en dat ik niet meer het beste meisje van de klas hoef te zijn… Er zijn genoeg mensen die het helemaal niet meer kunnen.
Verder schrik ik van de enorme hoeveelheid afval. Het is al de zoveelste plek op aarde dat ik zie dat mensen zo veel afval dumpen. Er is nog een hele weg te gaan om dit wereldwijde probleem op te lossen. De afval van ons wordt gelukkig wel opgeruimd.
Inmiddels zitten wij op een plaid op de grond en wordt ons een uitgebreide lunch gebracht. Ik heb geen honger maar de gids doet zo zijn best dat ik het vervelend vind als ik niet eet. En volgens Bas moet ik eten voor nieuwe energie voor de terugtocht. Hierin heeft hij gelijk.
De tocht naar beneden
Gisteren was het vooral klimmen en klauteren, nu moeten we datzelfde deel naar beneden. Het gaat langzaam en ik word ingehaald door dragers op slippers. Voor Bas is mijn tempo niet leuk maar het lukt mij niet om te versnellen. De meesten van jullie zullen met dalen geen problemen hebben maar ik vind het een verschrikking. Het is zo steil naar beneden dat ik op een gegeven moment uitglijd en languit op de grond lig. Een blauwe plek op mijn bil en een schram op mijn been is het resultaat. Bas, die geschrokken is besluit mijn rugzak over te nemen en samen dalen we nog uren af. Onderweg krijgen we nog een uitgebreide lunch.
Rond 17.00 uur komen we eindelijk in het dorp aan en hebben dan bijna vijftien uur gelopen.
Diezelfde avond nog worden we met een taxi teruggebracht naar Kebun villa’s waar Sylvester op ons wacht en een heerlijke massage heeft geregeld.
De beklimming van Mount Rinjani in Lombok: een onvergetelijke ervaring
Bas heeft gedurende de Rinjani trekking alles gefilmd. Het filmpje heb ik gemonteerd. Het is mijn eerste keer dat ik een film maak. Dus….
TIPS VOOR DE BEKLIMMING MOUNT RINJANI
In eerste instantie hadden wij de backpack ingepakt waarmee Bas een jaar door Australië heeft getrokken. Deze was echter veel te zwaar en hebben deze op het laatste moment omgeruild voor een dag backpack. Ook hebben we veel spullen uiteindelijk niet meegenomen. Probeer dan ook zo min mogelijk mee te nemen want je draagt je persoonlijke spullen zelf. Tenten, eten en drinken zullen door de dragers meegenomen worden.
Kleed je naar de top van Mount Rinjani warm aan. Je zult het koud hebben. Wij droegen drie lagen kleding waarvan de eerste laag een thermo shirt en legging was. De tweede laag was een long sleeve shirt met daarover heen de derde laag namelijk een windjack. Ik had een hardlooplegging aan omdat ik mij hierin goed kan bewegen.
De eerste dag en het tweede deel van de tweede dag droegen wij een korte broek en shirt.
Tijdens het slapen hadden wij ons thermo ondergoed aan. Omdat we het toch koud kregen, hebben wij de Emergency dekens over onze slaapzakken gelegd.
Je vertrekt om 2.00 uur ’s nachts naar de top van Mount Rinjani. Belangrijk is een hoofdlampje mee te nemen.
Wij hebben beiden een dagbackpack meegenomen met de volgende spullen:
- Toiletspullen
- Toiletpapier
- Zonnebrandcreme
- Pijnstillers (paracetamol)
- Blarenpleisters
- Pet / Bandana
- Kleine handdoek
- Camera
- Hoofdlampje
- Twee à drie T-shirts
- Korte broek en lange broek (hardlooplegging)
- Thermo ondergoed
- Handschoenen
- Muts
- Bergschoenen
- Winddichte jas
- 2 a 3 paar wandelsokken
- Wandelstokken
- Poncho (regen)
- Energierepen; wij hebben ze niet gebruikt omdat we deze kregen.
- Emergency deken
Fooi voor gids en dragers:
50.000 (Indonesische Roepia’s)per dag per drager
75.000 per dag voor de gids
Waar boek je nu de beklimming Mount Rinjani en wat kost het?
Wij hebben deze trekking gemaakt via Dawell Trekker. Het was niet goedkoop maar wel goed verzorgd. Wij betaalden US$ 630,00 voor ons beiden. Hierin was inbegrepen:
- Camping uitrusting
- Dragers
- Gecertificeerde berg gids
- Eten en drinken (bestond uit 3 maaltijden per dag en snacks tussendoor)
- Transfers naar en van je accommodatie
- 1 overnachting in een eenvoudige accommodatie in Senaru
- Entree geld National Park
Ik vind Dawell Trekking een prettige organisatie omdat zij rekening houden met je wensen. Ik kon mijn eigen tempo bepalen en dat vind ik heel belangrijk. Er werd heerlijk voor ons gekookt en we kregen genoeg fruit en tussendoortjes zoals energierepen en chocolade koekjes. Ook was er genoeg drinken; water, energie- en frisdrank. Verder werd afval opgeruimd niet in de natuur achter gelaten.
Bovendien werden we aan het eind van de trekking met een taxi terug gebracht naar de door ons aangegeven accommodatie en hoefden wij niet nog een dag in Senaru verblijven.
Hoe zwaar het ook was maar de beklimming naar de top van Mount Rinjani is er één om nooit meer te vergeten. Helaas konden wij niet de driedaagse trekking afmaken maar hopelijk lukt dit jou wel.
Beklimming Mount Rinjani
Na de zware beklimming relaxen op het nog onontdekte eilandje Gili Gede op Lombok.
Heb je mijn verhaal al gelezen dat het beklimmen bijna niet door is gegaan vanwege de vulkaan uitbarsting op Bali en we noodgedwongen een tussenstop moesten maken in Singapore?
17 comments
Wat een mooie tocht! Ondanks alle inspanning en ontberingen een tocht om nooit te vergeten.
Dank je, Peter. Ja het is heel bijzonder geweest en zal het nooit meer vergeten.
Geweldig! En dit zul je inderdaad nooit vergeten. Opvallend dat Bas maar anderhalve liter mocht drinken per 24 uur terwijl op hoogte je één liter per 1000 meter moet drinken, per 24 uur. Geweldige prestatie, of het nu langzaam gaat of snel, jullie hebben het gedaan! Super!!
Hi Piet, dank je wel. Het is met inspanning sowieso lastig met drinken om het onder controle te krijgen. Een glas drinken is pas na drie uur door de urineleider. Achteraf hadden we deze inspanning misschien niet moeten doen…. maar we hebben het gedaan. En een ervaring rijker.
Geweldig geweldig geweldig!! Wat een ervaring en zo bijzonder om dit samen met Bas te doen!!
En die marathon… die zit er ook nog wel in….
haha. leuk je reactie. Nou, die marathon weet ik niet zo maar bijzonder was het wel om dit samen met Bas te doen.
Hey Sandra,
Wat een geweldige mooie ervaring ben je weer rijker. Ik lees en voel de pijn waar je je doorheen hebt geslagen. Je mag zo trots zijn op Bas en jezelf. De fysieke en mentale pijn heeft jullie er niet van weerhouden om jullie eindpunt te halen. Denk dat dit in alle opzichten nog wel zwaarder is dan een marathon lopen. Ben benieuwd waar de volgende keer neerstrijkt. 😘
Hi Najat, dank je. We wilden inderdaad die top halen en dat doet inderdaad pijn. Heel erg veel pijn, haha. De marathon was ook zwaar maar op een hele andere manier. Ik ben ook benieuwd waar we de volgende keer neerstrijken. Eerst maar eens weer in de buurt leuke plekjes ontdekken.
Super gaaf en onwijs leuk geschreven! Ik weet hoe zwaar het is haha 😀 Mocht ik ooit daar komen ga ik die ook beklimmen. Heel tof filmpje trouwens, mega heldere kleuren!
Dank je, Sabine. Als je ooit in de buurt bent moet je hem inderdaad gaan lopen. Het is een hele gave ervaring.
Bas heeft onderweg gefilmd en ik heb het in elkaar gemonteerd. Ik had graag de muziek erop willen zetten die Bas tijdens de wandeling luisterde maar dat lukte helaas niet. We hadden met die muziek veel aanspraak, haha.
Op dit moment zitten er overigens erg genoeg nog mensen vast op de berg vanwege de aardbeving. En zijn er ook veel mensen uit het dorp waar wij overigens overnacht hebben geëvacueerd. Heel triest….
Thank you for share your great experience on Mt Rinjani with us Lombok Great Trekking ( Dawel Trekking ) and now our website change from http://www.lombokgreattrekking.com/ to new website http://www.dawelrinjani.com/
Thank you, Dawel. I changed the website address. I wish you good luck.
Thank you
You to
Happy to hear You and soon had great experience on Mt Rinjani, thank for sharing the nice adventure story.
Thank you, Syam.
Hi… Ms.sandra how are you and I hope you will be fine there.
I will ask to you can you help me please to put me in nomad saourus travel blog because this blog is very famuse for right now, and if possible can you help me to do this please.
Just for rinjani trekking recommended